نمیدانم چه مرگم است

برای نوشتن باید بهانه ای داشت

باید دلت پر باشد و بعضی وقتها لبریز باشی

یعنی همچین که شروع کردی به نوشتن  ناخودآگاه اندیشه ها بیایند و حرف شوند وحرف ها کلمه شوند و کاغذ پر شود و بعد در وبلاگ بگذاری تا کسانی که آشنا هستند و بزودی غریبه خواهند شد و یا غریبه هایی که بزودی آشنا می شوند بخوانند و نظر بدهند و بروند .

اما امروز من همینطوری می نویسم

در این لحظه من یک حس معمولی و کاملا سطحی دارم.

نه از کسی بدم میاید .

نه تنها هستم.

و نه می خواهم شکایت کنم.

من همین هستم که می نویسم .حتی نمی دانم برای چه می نویسم

آیا خسته ام ؟ این را هم نمی دانم

خیلی بد است که آدم سیب زمینی باشد.

شاید دردی دارم ؟

 نمیدانم !

بهتر است بروم گور خودم را گم کنم.

اما حتما یک چیزی سر جایش نیست که من اینطوری شده ام.

مثل بیماری در اتاق بیهوشی هستم.

فعلا بی حس و هوش هستم.

و

حتما منتظر یک عمل

اما چه عملی؟

آخرش که چه ؟

اصلا چه میخواهد بشود ؟

نمیدانم .

و همیشه درد من از ندانستن است.

وقتی احمق باشی نمیدانی چه چیزی درست است

و چه چیزی غلط

من وضعم از این هم خراب تر است .

حتی نمیدانم چه مرگم است.

باید کسی باشد که از بیرون نگاه کند

و بگوید من چه مرگم است......